Poëzie groeit op het massagraf der bedrogen verwachtingen; haar ware wortels bevinden zich echter in de hemel. Het valt dan ook te begrijpen dat ze niet bij machte is de mens met het leven te verzoenen. Wel kan ze een zwak maar duidelijk signaal afgeven aan hen die op het punt staan het bijltje erbij neer te gooien.
In een permanente, algehele oorlogssfeer bevindt de dichter zich in de frontlinie van alle levenden. Door zijn dagelijkse aanraking met het ondraaglijke zal hij worden blootgesteld aan de verleiding van de desertie, de euthanasie. Hij moet zich verzetten, de waardigheid verachten, bestaan tot hij erbij neervalt. Wie werkelijk wil overleven, moet eerst zien te overleven in beperkte zin. Houd moed.
[Vertaling van de oorspronkelijke flaptekst van Michel Houellebecq, Rester vivant – méthode (Éditions de la Différence, 1991). Zelfstandig verschenen als Leven, lijden, schrijven – methode, Voetnoot, Perlouses 3, 2003. Opgenomen in De koude revolutie – confrontaties en bespiegelingen, De Arbeiderspers 2004. © Martin de Haan.]
