‘[…] Toegegeven, vanaf dat moment werd alles mirakels rustig en buitengewoon. Overal om ons heen stak een machtige wind van verbeelding op. Ik ben toch echt ontiegelijk dapper geweest, ik heb me laten meevoeren, zeg dat wel. Ik heb niet toegegeven aan de verrassing, wat erop neergekomen zou zijn dat ik even stom was gebleven als vroeger, alsmaar ellende en niks dan ellende vretend gewoon omdat ik niks anders gekend had sinds ik door mijn goeie ouders was grootgebracht, knap pijnlijke, knap taaie, knap zweterige ellende bovendien. Ik had er net zo goed niet aan kunnen geloven, de kermis van verbeelding waarin mij werd verzocht een strijdros te bestijgen dat helemaal van hout was, helemaal opgetuigd met leugens en fluweel. Ik had kunnen weigeren. Ik heb niet geweigerd.
Top, zei ik, Ferdinand, de wind waait, hijs je zeilen, laat de sukkels in de stront zakken, laat je aanduwen, geloof nergens meer in. Je bent voor meer dan twee derde gesloopt maar aan het stuk dat over is ga je nog een hoop lol beleven, laat je overeind blazen door de gunstige noordenwind. Slaap of slaap niet, wankel, joekel, strompel, rochel, schuimbek, etter, bibber, knijp ertussenuit, belazer de kluit, schaam je nergens voor, het is maar net hoe de wind waait, jij zal nooit zo wreed en krankjorum zijn als de hele wereld bij mekaar. Kom naar voren, meer wordt er niet van je gevraagd, je hebt je medaille, je bent mooi. Op het strijdtoneel van de dwazekloten sta je eindelijk op winst, je hebt je eigenste fanfare in je hoofd, het gangreen heeft je maar voor de helft te pakken, je bent rot, dat spreekt, maar je hebt de slagvelden gezien waar aan de rottende lijken geen lintje wordt gegeven en jij hebt je lintje, vergeet dat niet want anders ben je maar een ondankbare hond, een zielige plas braaksel, het klamme afschraapsel van een schijtgat, dan ben je geeneens het papier waard waarmee ze je afvegen. […]’
- L.-F. Céline, Oorlog, vert. Rokus Hofstede, Athenaeum-Polak & Van Gennep, 2023, blz. 96-97.
