Zoals ik Ilja Pfeijffer ken van VV Leo, het groepje docenten, aio’s en studenten van de Letterenfaculteit Leiden waarmee we wekelijks een zaaltje afhuurden om in gelegenheidsteams tegen elkaar te voetballen en te brullen (sommigen dan toch), zo ken ik Ad Verbrugge uit de tijd dat we allebei de Zeeuwse tafeltenniscompetitie onveilig maakten: hij bij Effect ’71 Terneuzen, ik bij Middelburg ’t Zand. Groot was dan ook mijn genoegen toen Verbrugge me uitnodigde voor een rematch, dit keer in zijn podcast De Nieuwe Wereld, gehuisvest aan een fraaie gedempte gracht in hetzelfde Leiden. Samen met Paul Scheffer mocht ik komen opdraven om te praten over de tekst van Milan Kundera die ik had vertaald, Een gekidnapt Westen – de tragedie van Midden-Europa. Dat werd een mooi gesprek. Enfin, oordeelt u zelf:
Opvallend in de commentaren onder de video op YouTube is de hoon waarmee één kijker reageert op mijn uitspraak over de ‘vraatzucht van Rusland’ (waar Kundera’s boekje nota bene over gaat), en het aantal likes dat hij daarmee oogst. Kennelijk is de liefde voor Poetin Pétain Putain inmiddels ook doorgedrongen tot de hogere intellectuele echelons – ik neem tenminste aan dat Henk en Ingrid niet naar deze podcast kijken.
Daarom hier nog een keer de prachtige, krachtige typering die Kundera van de tegenstelling tussen (Midden)-Europa en Rusland geeft:
Midden-Europa wilde een samenvatting van Europa en zijn grote diversiteit zijn, een oer-Europees Europa in het klein, een miniatuur van het Europa van de naties, gebaseerd op de regel: maximale diversiteit op minimale ruimte. Hoe kon je niet doodsbang zijn voor het Rusland aan de overkant dat uitging van de tegenovergestelde regel: minimale diversiteit op maximale ruimte.
