‘Ik zit erg in mijn maag met mijn vervloekte roman,’ schrijft Joris-Karl Huysmans in 1881, kort voor het verschijnen van En ménage, aan zijn vriend Théodore Hannon. ‘Hij is zo anders, zo vreemd, zo intimistisch, hij staat zo ver af van alle ideeën van Zola, dat ik niet weet of ik niet afsteven op een faliekant fiasco. Het is een vrij nieuw soort naturalisme, geloof ik. Maar het platvloerse van het leven en de weerzin tegen het menselijk bestaan, daar moet het vermaledijde publiek misschien maar weinig van hebben. Nu ja, het is behoorlijk pikant en het attaqueert alles wat respectabel is, dus ik heb troeven.… > Lees verder
Die zin
Uitgeverij Athenaeum-Polak & Van Gennep had geen geschikter moment kunnen uitkiezen om de nieuwe vertaling van Kafka’s Amerika uit te brengen. Kafka schreef zijn onvoltooide eerste roman tussen 1911 en 1914, ruim honderd jaar voordat Donald Trump werd gekozen als vijfenveertigste president van de Verenigde Staten, maar het boek is met zijn beschrijving van een grotesk, door groot(s)heid geobsedeerd land actueler dan ooit. Je zou haast denken dat de vastgoedmagnaat zijn inspiratie bij Kafka heeft gezocht, zozeer zou de Trump Tower met zijn gouden sierlijsten op zijn plaats zijn in het boek. Om nog maar te zwijgen van de grootspraak en de leugens, pardon, alternatieve feiten.… > Lees verder
De onttakeling van de Franse droom
‘Alles wijst erop dat Frankrijk een uitzinnige behoefte aan grote mannen heeft.’ De uitspraak dateert uit 1946 en is van Jean-Paul Sartre, destijds een rijzende literaire ster, en hard op weg om zelf een grote Fransman te worden. In de jaren vijftig en zestig was zijn voortrekkersrol zelfs zo groot, dat er zoiets als een ‘existentialistische jeugd’ bestond – ook in Nederland.
Maar Jean-Paul Sartre was de laatste Grote Franse Schrijver, zo constateert Pierre Lepape, voormalig huiscriticus van Le Monde, in zijn fascinerende kroniek van de Franse literatuur, Le Pays de la littérature. In de geschiedenis van de Franse letterliefde vormt Sartres dood in 1980 het keerpunt.… > Lees verder
Le second degré: Michel Houellebecq expliqué aux sceptiques
- Tout art, comme toute science, est un moyen de communication entre les hommes. Il est évident que l’efficacité et l’intensité de la communication diminuent et tendent à s’annuler dès l’instant qu’un doute s’installe sur la vérité de ce qui est dit, sur la sincérité de ce qui est exprimé (imagine-t-on, par exemple, une science au second degré?).
– Michel Houellebecq, ‘Approches du désarroi’
Ah, oui, c’était au second degré! On respire…
– Michel Houellebecq, Extension du domaine de la lutte
Michel Houellebecq a l’art de défrayer la chronique. L’auteur sulfureux d’Extension du domaine de la lutte, des Particules élémentaires et de Plateforme doit l’attention soutenue des médias en grande partie aux points de vue litigieux exprimés dans ses romans par certains de ses personnages, points de vue qu’il ne semble que trop aisé de prêter à l’auteur lui-même.… > Lees verder