[In het voorjaar van 2024 heb ik op verzoek van Uitgeverij Orlando de vertaling van Moi qui n’ai pas connu les hommes herzien, een roman van Jacqueline Harpman uit 1995. De oorspronkelijke vertaling, Ik die nooit een man heb gekend, door Peggy van der Leeuw, verscheen in 1998 bij Uitgeverij Thôth. Hoewel het oplappen van oude vertalingen een twijfelachtige reputatie heeft – als een vertaling gebreken kent, is hervertalen dan niet de aangewezen optie? – komt het vaak genoeg voor; een vertaling laten herzien kost nu eenmaal minder dan een vertaling laten overdoen. En soms volstaan marginale correcties om een boek beter te maken.… > Lees verder
Winterjas in de zomer
Leuke anekdote, of gemiste kans? Uitgeverij Atlas-Contact benaderde me begin december 2023 met het verzoek de auteursfoto te maken voor de nieuwe roman van Dimitri Verhulst. Ik was zeer vereerd en zei natuurlijk ja. We spraken af in Gent, in de omgeving van de mooie of lelijke (naar keus) nieuwe bibliotheek De Krook, waar Dimitri vóór de opening zelfs een keer is betrapt op ‘trespassing’ (hoe heet dat in het Nederlands?). Het was een aangename ontmoeting en ik was erg blij met mijn uiteindelijke foto, genomen tegen de betonwand van de bibliotheek. Ook de uitgeverij was bijzonder in haar nopjes. Maar daarna ging het fout.… > Lees verder
De jaren, een reprise
In december 2022 schreef ik een behoorlijk lyrische blogpost (een paar muggezifterige opmerkingen daargelaten) over de toen net in première gegane toneelversie van De jaren van Annie Ernaux, in de bewerking door Eline Arbo bij het Nationale Theater. De weerklank die de voorstelling vond, overtrof elke verwachting. Vandaag, dinsdag 29 oktober 2024, speelt De jaren opnieuw, in Schouwburg Orpheus in Apeldoorn, en de komende weken wordt de voorstelling nog 22 keer op de planken gebracht in diverse, vooral Nederlandse theaters. Dit is wat regisseur Eline Arbo zelf in 2023 verklaarde over die reprise: ‘De jaren is een voorstelling waar wij heel trots op zijn, en die veel heeft betekend voor iedereen die meedeed aan het proces.… > Lees verder
Nu eindelijk in boekvorm verschenen: Milan Kundera, Een gekidnapt Westen: de tragedie van Midden-Europa
In 1983, toen hij dacht dat het Oostblok nog duizenden jaren zou standhouden, publiceerde de uitgeweken Tsjech en literaire grootheid Milan Kundera in het tijdschrift Le Débat een korte tekst die de hele wereld rondging, vertaald in tientallen talen. Een gekidnapt Westen zette Midden-Europa in één klap op de kaart als een samenstel van kleine naties waar de Europese eenheid-door-diversiteit haar hoogtepunt bereikt: cultureel behorend bij het Westen, politiek opgeslokt door een vraatzuchtige grote natie (Rusland) die naar eenvormigheid streeft. Veertig jaar later is Kundera’s tekst weer extra actueel, zowel door de Russische inval in Oekraïne als door de hoofdvraag: wordt de Europese cultuur bedreigd?… > Lees verder
Voorwoord bij Abbé Prévost, Manon Lescaut
Een toneelstuk. Twee balletten. Vijf opera’s. Zes televisieseries. Twaalf speelfilms. Zouden er boeken bestaan die een grotere oogst aan bewerkingen hebben opgeleverd dan Manon Lescaut? Vier daarvan dateren trouwens uit de eenentwintigste eeuw, dus we mogen aannemen dat de betovering nog niet is uitgewerkt.
Vooral de opera van Puccini uit 1893 heeft veel betekend voor de internationale bekendheid van het boek, maar in Frankrijk was daar nooit gebrek aan. ‘Is het overdreven om te stellen dat dit boek onze beste roman kan worden genoemd?’ vroeg Markies de Sade tegen het eind van de achttiende eeuw retorisch, en ook Gustave Flaubert, de auteur van die andere grote ‘geschiedenis van een vrouw’ (Madame Bovary), is een halve eeuw later niet zuinig met zijn lof: ‘De grote kracht van Manon Lescaut zit hem in de liefde die alles bezielt, de argeloosheid van de hartstocht die de twee hoofdpersonen zo levensecht, zo innemend en zo waardig maakt, hoe schurkachtig ze ook zijn.… > Lees verder
Abbé Prévost, Manon Lescaut (fragment)
Ik ben genoodzaakt mijn lezer mee terug te voeren naar het moment in mijn leven waarop ik chevalier Des Grieux voor het eerst heb ontmoet. Dat was ongeveer een halfjaar voor mijn vertrek naar Spanje. Ik leidde het grootste deel van de tijd een teruggetrokken bestaan, maar was om mijn dochter te plezieren soms gedwongen een kleine reis te maken, die ik zo kort mogelijk hield. Op een dag kwam ik terug uit Rouen, waar ik bij het hooggerechtshof van Normandië op haar verzoek een zaak aanhangig was gaan maken met betrekking tot de successie van een paar stukken land waarvan ik de eigendomsrechten, geërfd van mijn grootvader van moederskant, aan haar had overgedragen.… > Lees verder