Novembre 2002. Traducteur néerlandais de Michel Houellebecq, je travaillais sur un volumineux recueil d’essais de celui-ci, quand le quotidien de Volkskrant me proposa d’aller interviewer l’écrivain pour un dossier d’entretiens avec des personnages ayant marqué l’année 2002 – l’année de la parution de Plateforme en langue néerlandaise; l’année, également, de l’attentat de Bali dont Houellebecq s’est fait le prophète malgré lui. Après avoir longtemps cherché en vain à localiser mon homme, que même son éditeur français avait perdu de vue, il m’appela depuis l’Espagne. Ayant eu la permission de l’y joindre, je me rendis donc à la côte d’Almería, dans un village naturiste quasi-désert.… > Lees verder
Op de rand van de wereld: Michel Houellebecq
December 2002. De Volkskrant heeft me gevraagd Michel Houellebecq te interviewen, maar waar is hij? Niet in Ierland, waar hij sinds een paar jaar op een afgelegen eiland woont. Ook niet in Parijs: zijn uitgever heeft al een tijdlang niets van hem vernomen. Het heeft er alle schijn van dat hij net als Michel Djerzinski, de hoofdpersoon van Elementaire deeltjes, van de aardbodem is verdwenen; maar dan hangt hij ineens aan de telefoon, bedachtzaam als altijd. Spanje, een uitgestorven vakantiedorp aan de Costa de Almería. Op de rand van Europa, net als in Ierland.
Ik boek een vlucht, huur een auto en rijd door de Andalusische woestijn naar de aangeduide plaats.… > Lees verder
Poëzie is altijd eenzaam – gesprek met Chen Li
door Silvia Marijnissen en Martin de Haan
Hualian, Taiwan, mei 2001. Met zijn auto komt Chen Li ons in het Politiehotel ophalen voor een gesprek over zijn poëzie; zoals altijd is hij losjes gekleed en loopt hij op zijn Playboy-slippers. We rijden naar zijn huis aan de andere kant van het stadje. Via een ingang die oogt als een garagedeur komen we direct in de woonkamer, die wordt overheerst door een enorme geluidsinstallatie, gigantische speakers en kasten vol cd’s en video’s met voornamelijk westerse klassieke muziek. We lopen door naar de tweede verdieping en installeren ons daar op de parketvloer van een lange, lichte kamer die helemaal leeg is, op een Yamahavleugel en een wand met boekenkasten na.… > Lees verder
Van pijnboom tot asfaltweg – gesprek met Luo Qing
door Silvia Marijnissen en Martin de Haan
Zowel in Taiwan als daarbuiten heeft u naam gemaakt als schilder, dichter en kalligraaf. Is er een reden waarom u op die drie terreinen actief bent? Hoe hangen zij met elkaar samen?
Als kind wilde ik schilder worden, maar mijn leraar zei dat ik om schilder te worden poëzie moest leren schrijven. En daarvoor moest ik weer kalligrafie leren… In het begin bekeek ik het dus heel praktisch: Chinese schilders houden van lege ruimtes om poëzie in te schrijven, omdat poëzie heel suggestief is en een belangrijke rol in de compositie van het geheel speelt.… > Lees verder